O avó

         

Laura coñecía o avó por un retrato grande que había no salón. Era unha foto en branco e negro dun militar alto e ben parecido que fora tomada durante o servicio militar no cuartel da Coruña. Todos miraban aquela foto con un ollar triste e morriñoso, mais, Laura non entendía nín se atrevía a preguntar onde estaba aquel avó que parecía esconderse detrás dun cristal sempre impecablemente limpo.

            Un día nada mais despertarse Laura atopou a casa chea de frores brancas e marelas. Eran as mais fermosas que vira nunca e a súa mai levaba xa tempo colocándoas nun xerro longo cheo de auga.

            -Hoxe ímoslle levar frores ao abó, asi que vaite vistinto e lava a cara.-dixo a nai.-

Laura marchou correndo e moi contenta ata o cuarto onde  empezou a poñer a roupa que tiña encima da silla con medo de que marcharan sin ela. O mesmo tempo pensaba que por fin ía coñecer aquel avó de cartón que se colocaba no alto da parede. Preguntábase si este novo avó lle contaría algún conto como facío o outro o que ela lle chamaba o da avoa. Tamén pensaba que o mellor o novo avó podía volver con eles para a casa ou voltar a visitalo sempre que quixera. Pensaba Laura no contenta que se ía poñer a avoa cando volvera a ver o avó de novo.

            De camiño Laura levaba na man unha rosa encarnada.   
A collía con moito esmero para nos pincharse en algunha espiña. Ao chegar  pareceulle raro que moita mais xente tamén lle ía levar frores ao avó. Eso non lle gustou  porque era solo ó seu avó e ela era a única que tiña aquel retrato de “avó con falda” no pico da parede do salón. Ainda que o millor os outros tamén tiñan una foto coma aquela nas súas casas.  Pero despois de andar unhos metros Laura percatouse de que as outras persoas iban a outros sitios e deixaban as frores encima duna pedra branca. Entón comprendeu que cada unha desas persoas tiña un avó naquela enorme finca chea de pedras brancas con cruces negras.

            O chan estaba encharcado de lama, había pedras frías por todo-los lados e no medio delas moreas de frores de todo-las cores. Algunha xente choraba, e Laura non acababa de entender toda aquella tristura. -Papa e mamá tampouco están moi sonrintes – pensou- xusto no momento de chegar xunto o avó.

            O avó resultou ser unha gran pedra con unha argola no medio e unhas letras que Laura aíanda non entendía. Alguén xa deixara alí deitadas unhas frores azuis.

            -¿Onde está o avó mamá?

            -O abó está morto, cariño e por iso está aquí dentro-

            -¿E porqué morreu, doíalle moito a cabeza?

            -Si, doíalle moito-

 Deixou a súa rosa roxa o lado dos grandes ramos coloridos e quedou un anaco pensativa.

            -¿Mamá, e cando vai saír o avó a buscar as nosas frores?