A MADALENA E A ORIXE DO MUNDO

  

A Magdalena vista polo pintor Carreira 

A loucura non sabe de sexos, non sabe de idades , e a menudo a loucura acaba co pasado. A Madalena formaba parte das rúas de Lugo como o fixeron as pedras do camino da rúa dos viños. O viño era precisamente o que lle gostaba a Madalena, e o principio da súa loucura. Unha loucura de saia longa. Unha saia longa que moitas veces arremangaba cos brazos, mirábate ós ollos para ensinarte o que Courbet chamou a orixe do mundo. Non sei como era a orixe do mundo da Magdalena porque a min nunca ma ensinou pero contábame un amigo que él, un día paseando  cos seus país, pola rúa dos viños, en plena adolescencia viuno con todo o seu esplendor. Unha orixe do mundo morenocha rodeada de telas de saías remangadas. Dixo o meu amigo que nunca poido  olvidar esa imaxen, e que dende aquela comparaba todas as orixes do mundo que máis tarde atendeu  con aquela da Magdalena. 

            A Madalena gustáballe o Museo Provincial, non entrar dentro senon estar fora edulcorando con palabras alusivas a familia de cada un que entraba pola porta. Tamén dos que alí traballaban como gardas de seguridade que tiñan sempre a nai ben mentada pola boca un pelín sucia  da Madalena. Alí, no museo escondía o diñeiro que lle daba a xente pola rúa.  E como decía  Bertol Brech, sempre haberá un mais necesitado que vaia coller o que deixa outro. Maís necesitado ou non, o certo e que a madalena lle roubaban os cartos das esmolas escondidos nos furados da pedra. Unha situación que provocaba unha ira tremenda e outra ristra de insultos.

A madalena terá máis de 70  anos pero sempre pareceu maior, e mais depois do atropello dun coche que sufriu que a deixou media coxa. Deixouna medio coxa pero deulle un tema de conversa a maiores mentras ía a pedir esmola.  A Madalena, ademáis de ter un verbo afilado para as verbas chamadas  mal soantes, tiña unha man a que lle gustaban as cousas calidas. Así que, si mentras che pedía esmola, te achegabas a ela podías sentir como che tocaba no xa mencionado orixen do mundo ou outras partes do corpo sempre con temperaturas superiores.  Pouco importaba que foras home ou muller, o certo é  que lle gustaban as partes máis cálidas e as que mais soemos agochar.

Por isto  penso que a madalena non era tola de todo, mais ben era libre. Era libre como son os tolos para falar e insultar ou para tocar, para pedir cartos, para pedir un abrazo ou un bico. Sei dalgunha amiga a que a madalena lle pidiu únicamente un par de abrazos. Porque a Madalena como todo ser humano estaba mais necesitada de bicos que de outra cousa.  Ela está agora vivindo nunha casa despois de pasar un tempo nun asilo de anciáns en donde siguiu facendo das súas, berrando, desnudándose e escapándose o máis mínimo descuido. Agora xa moi maior vive nunha casa particular de donde non sae. Algo seguramente difícil para alguén que tiña como única parede o vento da rúa.

Este cuadro de Carreira que xentilmente nos deixou vitor da adega de San Vicente amosa  perfectamente a cara enrabeteada que tiña sempre Madalena. Co peito caído e coas máns sempre preparadas para levantar a saia. Houbo un tempo que a Madalena formaba parte do propio mobiliario da rúa dos viños e recordo esa imaxe dela coas pernas separadas, a falda tesa e un regueiro de auga amarela correndo por ente as pedras.

Eu lémbrome dela así e penso canto máís duro é vivir nas rúas sendo muller e louca. Sendo muller carente de abrazos e de cartos. Quero pensar que Madalena se nutria da liberdade, da que todos os demais carecemos por estar supostamente menos loucos.