Xirafas

Quero ir á Sabana para escoitar o silencio. Alí estarei lexos de ti e de todo e de todos. Lonxe do mundo que fai tanto ruído, que me dana coas palabras. Quero sentarme na sabana a contemplar xirafas. A sentir o aire no meu pelo, ese aire seco que non fai ruído porque non ten con que chocar. A natureza en Africa é libre, e a única que non está atrapada polo home. Así me quero sentir, que ninguén me atrape. Desbotar os desexos e os medos e ser libre como o aire. Quero serenidade, que ninguén meta palabras na miña cabeza, nin xuizos de valores, que ninguén me diga como son ou como debería ser.  

As xirafas non teñen casi depredadores, só os leopardos  que aproveitan cando baixan a cabeza o chan para pillalas casi derrotadas. En Africa adeicareime a avisar ás xirafas para que non baixen a cabeza nunca, e cando o teñan que facer estarei atenta. E alertarei. Na sabana serei dona do tempo, dos meus pensamentos, dos meus desexos. Podréi pasar horas enrodelándome na área, ou no vento , cos ollos pechados, ou con eles abertos.  E Igual, na sabana nada importa porque non hai ruído, non hai voces. Non estás ti, nin ti. Marchade todos, ídevos.  Quero oir só a miña respiración e o meu peito moverse. ¿ teño que berrar para mandar a merda o mundo? ¿ teño que berrar para que escoitedes esos pensamentos  nunca vos puiden decir. ¿ para que rodearme deste branco? Eu non quero tules e coxines na miña vida que amoriguen a dor. Porque o dolor medra sempre hacia dentro  para converterse o día de mañá en cancro.

Quero ir a sabana. Ali non estarás ti para decirme o que está ben ou mal, para meterme medos no corpo. Non podrás construir o meu espazo e o meu tempo con agullas de reloxo en cuartos pechados. Na sabana o horizonte é infinito, o sol recorre o ceo pouco a pouco e cando chega a noite só desexas contemplar a lúa. Algún día poderei escapar de ti. Non sei si querendo ou non, eso teño que pensalo. Porque cando peche os ollos definitivamente quedarei na sabana acariciando área, entre árbores planos e xirafas.